عاشورا در عهد اموی‌ها و عباسی‌ها
به همین ترتیب مسلمانان روز عاشورا را روزه می‌گرفتند، تا اینکه عهد یزید بن معاویه فرا رسید و متأسفانه در سال ۶۱ هجری حضرت حسینس در کربلا به شهادت رسید، روز شهادت حسینس مصادف با روز دهم محرم سال۶۱ هجری بود. این حادثۀ دردناک پیامدهای مختلفی از خود بجا گذاشت.
بعضی اموی‌های (به ظاهر) سنی مذهب (اما در واقع ناصبی)، اینروز را روز فرخنده و عید شمردند، لذا لباس جدید می‌پوشیدند و سرمه می‌زدند و با مراسم و مهمانی‌ها اینروز را تجلیل می‌نمودند و شیرینی و غذا‌های خوب به مردم تقدیم می‌کردند.
اما پیروان علی بن ابی طالبس و فرزندانش اینروز را ماتم گرفتند، و بخاطر یاد بود شهادت حضرت حسین س اشک می‌ریختند و اظهار غم و اندوه می‌نمودند، از خوردن و نوشیدن چیزهای خوب امتناع می‌ورزیدند.
هنگامیکه حجاج بن یوسف در عهد عبدالملک، والی عراق تعیین گردید مردم را مجبور به پوشیدن لباس جدید، خوردن و نوشیدن غذا‌های خوب و اظهار خوشحالی و سرور نمود، به همین خاطر متأسفانه گاهی درگیریها و زد وخورد‌هایی میان سنی‌ها و شیعه‌ها رخ می‌داد.
روز عاشورا باید بخاطر اقتدا به پیامبر بزرگ اسلام ص و حصول اجر و ثواب روزه گرفته شود، نه بخاطر اظهار شادی و خوشحالی و یا غم و مصیبتی، چون روزۀ اینروز هیچ ارتباطی به خوشی و غم کسی ندارد.
بدین ترتیب روز عاشورا در همان عهد اموی‌ها و ابتدای عهد عباسی‌ها از سیر اصلی اش منحرف شده بود که متأسفانه باعث ایجاد تفرقه و زد و خورد‌های خونینی میان شیعه و اهل سنت می‌گردید.
قرآن کریم 